تاریخ جهان

رابرت پالمر و همچنین آرتور کوستلر نوشته‌اند که جنگ داخلی اسپانیا، تمرینی بود برای جنگ بزرگ‌تری که جهان در آستانه آن قرار داشت؛ یعنی جنگ دوم جهانی.

بسیاری از سفیدپوستان جنوب ایالات متحد امریکا که مخالف لغو برده‌داری بودند نه منافع اقتصادی در حفظ وضع موجود داشتند و نه از تمکن مالی برای خرید و نگهداری از بردگان برخوردار بودند. پس چرا برای حفظ و تداوم نظام برده‌داری جنگیدند؟

و اگر خیلی‌ها اندوخته کمی دارند/ و عده کمی، اندوخته زیادی/ می‌توانی ببینی چقدر نزدیک بوده/ هدفی که بدان رسیده‌ایم

تحلیل مختصر و مفید جاشوا زیتز در نشریه آتلانتیک، تحلیلی دقیق و گویاست. وی ضمن فهرست کردن چند اشتباه تاریخی و روایی در لینکلن (۲۰۱۲) می‌نویسد: «فیلم بی‌نقصی نیست، اما فیلم مهمی است».

تابستان ۱۹۴۱ نازی‌ها عملیات بزرگی را شروع کردند به قصد تسخیر مناطق نفت‌خیز قفقاز. آنان از سباستوپول گذشتند و استالینگراد را محاصره کردند. محاصره‌ای که بسیار بیشتر از محاسبات و پیش‌بینی‌های آلمانی‌ها طول کشید و به خونین‌ترین درگیری در میان نبردهای جنگ دوم جهانی تبدیل شد.

نیمه‌های نوامبر سال ۱۹۵۳ کمیته نظارت بر کتابهای درسی ایالت ایندیانا اعلام کرد داستان رابین هود، داستانی کمونیستی است و باید از برنامه درسی دانش‌آموزان این ایالت حذف شود. یکی از اعضای این کمیته می‌گفت طبق بررسی‌های ما داستان رابین هود داستانی منحرف است و مضامین کمونیستی آن باعث گمراهی دانش‌آموزان می‌شود.

وقتی کسی مثل تولستوی در ادبیات وجود دارد، نویسنده بودن آسان و خوشایند است؛ حتی اگر آدم مجبور به این اعتراف باشد که هیچ کاری نکرده و نمی‌کند، باز اوضاع چندان بد نیست، چرا که تولستوی به جای همه ما کار می‌کند. کار او پاسخ به تمام امیدها و انتظاراتی است که در برابر ادبیات قرار داده می‌شود.

آیا می‌توانیم جاه‌طلبی‌های واقعی هیتلر را بشناسیم. یکی از وابستگان نزدیک او که تا آخر به عنوان آجودان نیروی هوایی خدمت کرد تاکید کرده است که حتی هنگامی که ما برخی از سخنان شورانگیز هیتلر خطاب به پیروانش را می‌خوانیم، و احساس می‌کنیم به حقیقت نزدیک شده‌ایم، باید از خود بپرسیم: آیا این هیتلر واقعی بود؟

: پادشاه (۲۰۱۹) که ابتدا اواخر تابستان ۲۰۱۹ در فستیوال فیلم ونیز ایتالیا به نمایش درآمد و بعد اوایل پاییز همان سال به روی پرده رفت یک داستان تاریخی است درباره هنری پنجم.

شبی از شب‌های تابستان ۱۹۶۸، حوالی ساعت سه بامداد گروهی از کارگران فولاد اسلواک مردی را دیدند که آهسته و تنها قدم می‌زد. وی را شناختند: رفیق دوبچک. دوبچک آنان را به غذاخوری کوچکی که آن وقت شب باز بود دعوت کرد و ساعتی را با آنان گذراند. به آنها گفت که در چند هفته اخیر، درست نخوابیده است و سپس وضعیت موجود را با دقت و حوصله برای‌شان توضیح داد.